Ze środy na czwartek

Romantyzm Ashberego jako poety "życia" jest urzekający, podobnie jak jego napowietrzenie jako poety "fikcyjnego" (vide Stevens). Zdumiewające są jego piskoszowate mioty, dzięki którym unika pułapek, w które wpada np. Tomlinson, czy Larkin. (Pierwszy wychodzi inną drogą od Stevensa, drugi inaczej czyta Audena.) Równie zdumiewające jest rosący wpływ Tate'a w ostatnich tomach, a właściwie nie wpływ, co samo podejście, a nawet nie podejście tylko dezynwoltura. A może to starość? Nyczek pisze o ostatnich wierszach Miłosza to, co mógłby napisać o Ashberym. Ale nie, bo to by znaczyło, że Tate był zawsze stary, a mi się zdaje, że jest zawsze młody.