Alicja i tak zawsze pozostanie tajemnicą

Opowiadanie Angeli Carter jest całkowicie na miejscu. Oczywiście łatwo dostrzec w Doktorze Dee Kaltmanna, a w Nedzie Kellym Nowaka. Myślę też, że lacanowski obiekt a też jest całkiem na miejscu.

Podobnie rzecz ma się z domem. Można i trzeba myśleć o nim jak o efekcie halucynacji po rekreacyjnej aplikacji dimenhydrynatu. Złudznie oddychających ścian jest ponoć dość powszechne. Drugim domem jest oczywiście dom z "Piany dni". Dom jako lewiatan też wyjasnia się łatwo.

A jednak z Alicją jest problem, bo robi ona coś więcej niż tylko znika jak kobieta z "Przygody" Antonioniego. Robi też coś więcej niż tylko wzbudza pożądanie tak silne, że musi się ono skończyć szaleństwem. Nie tylko rozdaje tożsamości, czy raczej nadaje nowe. Nie potrafię jej wyjasnić do końca. Gdybym mógł oddać przez nią pierwotne zdumienie światem, zdumienie tym, że świat jest. Zdumienie tym, że świat daje się postrzegać. To dziwaczne i nienaturalne odczucie, że jest się osadzonym w sobie, w ciele, że widzi się właśnie swoimi oczami, tak jak robią to inni. Pewność, że nigdy nie zobaczy się siebie jak widzą mnie inni. Długie okresy zapadania się w sobie choćby podczas pobytów w sanatoriach dla dzieci, gdzie mogłem siedzieć całymi dniami w pewności, że ochrania mnie szklana bańka, za którą znajdują sie inni ludzie. Gdyby dodać do tego paniczne poczucie lęku, strachu przed rodzicielskim porzuceniem, tą małą dziecinną obawę, która wręcz rozsadza jadący na kolonie autobus, ten posmak nieznanego i pewność przegranej, gdyby tylko udało mi się to wszystko zmieścić w Alicji - mój zamiar byłby spełniony.

Wiem, że nie jest.